Stenen vallen, een gebouw gaat verloren, het oude maakt plaats: een nieuw begin geboren. Vaak ploeteren door weer, wind, hagel en regen, wij gaan door tot het laatste puin tot stof is vergeven. Argwaan om asbest en beleid om de bodem, schadelijk verontreinigd en niet meer te stoppen. Met noeste arbeid binnen het beschikbare kader, beschermen we onze omgeving van nu en van later. Van grond en beton, staal, stank en gruis, we beulen en bikkelen, met rauwe knuist. Zwaar geschut, machines die niet roesten, van keihard werken en niet lullen maar poetsen. Harder tot het niet meer harder kan, voeten op de grond, met de poten in de klei. Schouders eronder, we gaan er voor, wij volgen de voetsporen van iedereen voorbij. Ruw in de handen, maar écht met hart en hoofd, slopen om te bouwen, doen wat je zegt: Beloofd is beloofd. Voorman, machinist en directeur, met zweet op het gezicht, balanceren van wat wel of wat misschien, niet op ons, maar op de ander gericht. Geloof in creëren van kansen, geen tijd meer om stil te staan. Generaties met recht op een Nederland dat was, is, een land dat we nooit meer laten gaan. Dit is wie we zijn. Dag Vlist, hallo Nederland!